Is een goede muzikant ook een goed bandlid?
Gepubliceerd op dinsdag 17 december 2019
Muziek of sport, het maakt niet uit: egotrippers zie je overal. En stiekem zijn we misschien allemaal wel eens (een beetje) zo’n ego-muzikant. Bijvoorbeeld als we een iets te drukke drumpartij spelen of een uitsloverige gitaarsolo. Gastblogger Jemy Gijsman, drummer en oprichter van muziekschool Let it Rock in Groningen, legt uit dat een goede muzikant niet automatisch een goed bandlid is.
- Mooie trucjes
- Onbruikbare muzikant
- Hoe goed was Ringo Starr?
- Hoe word je een beter bandlid?
- Uit de muziekpraktijk
- Zie ook
Mooie trucjes
Iedereen had op school wel zo’n jongen in de klas die heel goed was in sport. Hij zat op voetbal en was erg fanatiek. Als je hem buiten schooltijd tegenkwam, was hij altijd aan het voetballen of had op z’n minst een voetbal bij zich. Tijdens schooltoernooien stal hij de show met mooie trucjes en schijnbewegingen. Zijn schoten op doel waren echter niet altijd even zuiver waardoor de oogstrelende acties vaak weinig opleverden. Bovendien stond er vaak iemand helemaal vrij die de bal zó had kunnen intikken, maar van afgeven was geen sprake.
Onbruikbare muzikant
Het was in mijn early thirties dat ik de overstap maakte van elektronische muziek naar pop en rock. Daar kwam ik al snel tot de ontdekking dat het fenomeen ‘egotripper’ zich niet alleen beperkte tot de gymzaal van mijn vroegere middelbare school. Ik was sinds enkele weken de drummer van een provinciaal bandje toen onze slaggitarist een kennis meenam naar de repetitie. Het was een sologitarist die maar moeilijk mensen kon vinden om mee samen te spelen. Aangezien we nog geen echte sologitarist in onze gelederen hadden, was ik erg benieuwd naar wat deze jongen in huis had. Na het fine-tunen van zijn grijsgespeelde Stratocaster liet hij even kort een riedeltje klinken om de stemming te checken. Omdat de moeilijkheidsgraad van het bewuste riedeltje ons niet ontging, waren we direct enthousiast. Toch bleef het slechts bij één repetitie. Meteen na het aftikken namelijk ging hij in één klap volledig Satriani meets Hendrix! Letterlijk vanaf de eerste tel van de eerste maat vlogen de hammer-ons, growls en flageoletten ons om de oren, hij maakte met niemand contact en ging helemaal op in zijn eigen spel. Hij stak z’n gitaar nog net niet in de fik. Hoewel het oprecht een aardige gast was en een werkelijk fenomenale gitarist, was hij als bandlid volkomen onbruikbaar. Een ander meer recent voorbeeld: in het pand waar mijn muziekschool is gehuisvest, is het de hele week een komen en gaan van bandjes die komen repeteren in een van de vele oefenruimtes. Hoewel ik ze in mijn lesruimte kan horen spelen, gaat het eigenlijk altijd langs me heen. Met uitzondering van één band: een band met een drummer wiens spel zo storend en out of place is dat ik me er niet voor kan afsluiten. Als een weerbarstig krijtje op een schoolbord dringt het zich naar de voorgrond, elke keer weer. Ik ken de band verder niet, maar vermoed dat hij door de drummer zelf is opgericht. In elk ander scenario zou een dergelijke egotripper binnen vijf minuten met kit en al de oefenruimte zijn uit gehoekt.
Hoe goed was Ringo Starr?
Voor de goede orde, omdat ik zelf drummer ben, zal ik me de rest van dit blog beperken tot drums. En een blog over drums is natuurlijk niet compleet zonder stil te staan bij de drummer van de beste rockband aller tijden: Richard Starkey. “Wie?” Ringo! Over de vaardigheden van deze Beatle wordt vaak wat lacherig gedaan, maar met een nettowaarde van 300 miljoen dollar is hij de hoogst gewaardeerde drummer ooit. John Lennon kreeg in een interview eens de vraag of hij Ringo Starr als de beste drummer ter wereld beschouwde. Lennon’s antwoord was kort: “He’s not even the best drummer in the Beatles.” Van je vrienden moet je het hebben. Zo niet Ringo, hij moest het vooral hebben van zijn vindingrijkheid. Voor elke song wist hij een vernieuwend en op maat gemaakte beat te bedenken waar nooit een noot te veel in zat. ‘Less is more’ was overduidelijk zijn filosofie waarvan ondermeer Ticket to Ride, In My Life en Come Together zonneklare voorbeelden zijn. Maar er is nog iets wat Starr bijzonder maakt. Hij is namelijk een linkshandige drummer die speelt op een rechtshandig georiënteerde kit. Dit maakt zijn patronen van nature uniek en vaak lastiger na te spelen dan ze aanvankelijk lijken. Dave Grohl van de Foo Fighters zei ooit: “Zonder Ringo zouden de Beatles niet hebben geklonken als de Beatles en als de Beatles niet zo hadden geklonken, zouden we het nu niet over ze hebben.” En inderdaad, als je nagaat hoeveel Beatle songs binnen enkele seconden te identificeren zijn bij het horen van alleen de drumtrack, spreekt dat boekdelen over Ringo’s bijdrage.
Hoe word je een beter bandlid?
Een goede muzikant is dus niet per definitie een goed bandlid en een goed bandlid hoeft niet per se de sterren van de hemel te spelen. In een band heeft iedere muzikant een specifieke functie, enige zelfbeheersing is dus wenselijk. Je zou kunnen zeggen dat wat je niet speelt in veel gevallen belangrijker is dan wat je wel speelt. Als bandlid sta je ten dienste van het liedje, in die zin herken je een goede drummer eerder aan zijn/haar timing, tempovastheid en transities dan aan zijn/haar virtuositeit. Het nummer ‘Billy Jean’ van Michael Jackson bijvoorbeeld heeft een van de meest iconische drumintro’s aller tijden. Toch is het niet meer dan een eenvoudige 8-beat het hele nummer lang. De enige variaties zijn een kleine fill voor de pre-chorus en een nog kleinere fill voor het refrein. De finishing touches kwamen van producer Quincy Jones die met een drumcomputer vanaf maat drie een shaker aan de hihat en in het refrein een clap aan de snare toevoegde, de rest is geschiedenis. De groove zelf heeft dus maar weinig om het lijf. Het is de feel van de beat waardoor je hem uit duizenden herkent, zelfs nog voordat de bassline invalt. De drumtrack van ‘Billy Jean’ – gespeeld door de vorig jaar overleden Ndugu Chancler – is briljant in z’n eenvoud. Hetzelfde kan worden gezegd over ‘Only Heart’ van John Mayer. Ook daar horen we een 8-beat als intro met in de tweede maat een simpele maar oh zo lekkere fill als startsein voor de rest van de band. Ondanks het feit dat het slot van de refreinen zich uitstekend leent voor een accent, groovet de beat onveranderd door met als enige toevoeging een crash op tel vier van de laatste maat. Spot on! Meer heeft het liedje niet nodig.
Uit de muziekpraktijk
Een paar weken geleden gaf ik een workshop aan 12 laboranten van een medicijnenonderzoeksbureau die een teambuilding-middag hadden. Ik verdeelde de club in twee groepen die ieder 45 minuten de tijd kregen om het refrein van Bruno Mars’ Just The Way You Are in te studeren. Dit moesten ze vervolgens als band uitvoeren waarna de groep met de beste performance tot winnaar zou worden uitgeroepen. De aangewezen drummer van groep één had nooit eerder achter een drumkit gezeten maar had wel aanleg, dus leerde ik hem een ska-beat (kick→hat→snare→hat→kick→hat etc.), dat had hij redelijk snel door. De drummer van groep twee was een zeer getalenteerde toetsenist die ik toevallig al een paar keer had zien spelen in en om mijn stad Groningen. Hij kon een beetje drummen en schudde zelfs een paar fills uit z’n mouw, zijn timing liet echter te wensen over. De drummer van groep één bereidde ik in een onderonsje voor op dit feit. Ik adviseerde hem niet geïntimideerd te raken en deed voor hoe hij in de tussentijd met zijn handen en benen ‘droog’ kon oefenen. Als hij die simpele ska-beat zo strak mogelijk speelde, zouden ze beter klinken dan groep twee. Dit was uiteindelijk ook het geval. De winst ging naar groep één.
Wat zijn volgens jou de eigenschappen van een ‘goed bandlid’? Laat hieronder een reactie achter!
Zie ook
» Muziek improviseren, hoe doe je dat?
» Hoe verzorg je live muziek tijdens een bruiloft?
» Hoe begin ik een band?
» Stimuleer je muziekcarrière met 5 gewoontes
Nog geen reactie...