DI-RECT wordt 25 jaar – Bedankt voor het doorzetten
Gepubliceerd op vrijdag 13 juni 2025
Bas vertelt dat de afwezigheid van Jamie’s vader een unicum is. “Tot corona was Dick onze chauffeur, zo’n tweeduizend optredens lang. Daarna kwam hij nog naar elke show, gisteren op twee en een half uur afstand.” Wat bij DI-RECT al veel langer ontbreekt, zijn de gillende meisjes, de punkrock en zanger Tim Akkerman. Sinds vijftien jaar is Marcel de frontman en ook Paul Jan, tweede gitarist, hoort er al meer dan een decennium bij. In de dirigenten-kleedkamer van Muziekcentrum Enschede ontdekken we – een uur voor het tweede optreden van hun nieuwe clubtour en een jaar voor een reeks uitverkochte shows in de Kuip – wat de mannen bezielt.
Tekst: Marnix Izeboud
Foto’s: Nathan Reinds
Cool Without You
In een blauwpaarse gloed wandelt DI-RECT die avond het podium op, inclusief toetsenist en driekoppige blazerssectie. Spike: vetkuif, sixties boots. Paul Jan: zonnebril, puntbaard. Marcel: hoge hoed, duister gewaad. Jamie: petje, sneakers. Bas: deftig baardje, grijze pantalon. Ze trappen de twee uur durende set af met 90s Kid Pt. II, van hun dit jaar uitgebrachte tiende album, Sphinx. I’m thinking of what I did when I was a 90’s kid. I’m thinking of what I did, it feels like a lifetime (…) Working on a miracle, better not be cynical. So go live it up now, this is the right time. Rise above the physical, cranking up a stereo, baby. If we could just get high on life again. Toen DI-RECT in 1999 begon, waren de jongens tussen de 15 en 19. Binnen twee jaar was er een hitalbum en stonden hun gezichten in alle media, niet in het minst in tienermagazines als de Hitkrant. Na tien jaar leek het avontuur voorbij toen Tim solo ging, maar via het tv-programma ‘Wie is DI-RECT?’ vonden ze hun nieuwe zanger in Marcel Veenendaal. Inmiddels is DI-RECT alweer heel wat hoogtepunten verder, waaronder drie Edisons, de prestigieuze Popprijs, dé coronatijd-anthem Soldier On en vorig jaar een serie optredens met het Residentie Orkest.
This Is Who We Are
Wie komt het vaakst te laat bij repetities? Spike: “Marcel was te laat bij het interview.” Marcel: “Ik was mijn kont aan het vegen, ja?” Bas: “Ik woon boven de oefenruimte, dus ik kan niet te laat komen.” Spike: “Ik ook niet, want ik woon naast Bas.” Wie zegt het snelste ja tegen een realityshow, zoals Expeditie Robinson? Jamie: “Daar ben ik voor gevraagd, wij allemaal trouwens, maar niet gedaan.” Bas: “Jamie heeft de meeste tv-uitstapjes gedaan. O, en wij willen Paul Jan in De Slimste Mens. Wiki-Paul!” Wie is de eerste die als een rockster zijn instrument kapot slaat? Marcel: “Spike oefende eens met een technicus om zijn gitaar aan het eind van het optreden naar hem toe te gooien. Een hele mooie Gibson SG.” Bas: “Zes meter ver.” Spike, terwijl hij wijdbeens gaat staan om het uit te beelden: “Net speciaal voor die tour gekocht. We doen de eerste repetitie in een loods met een betonnen vloer. Ik zit er lekker in, gooi die gitaar naar mijn roadie en…. sta ik nog op mijn snoer. De gitaar hangt opeens stil in de lucht, en paf, op de vloer in stukken. Knullige rockster-momenten.” Wie probeert als eerste een nieuwe muziekstijl? Marcel: “Ik ben voor alles in, maar je moet ook rekening houden met wat de band wil. Toch is onze muziek behoorlijk van links naar rechts gegaan.”
Young Ones
Spike: “We waren destijds piepjong en zijn nu de veertig gepasseerd. Jezelf ontdekken, vormen, het is bijzonder om dat samen met zo’n clubje mee te maken. Dat je al vijfentwintig jaar doet wat je het allervetst vindt, is uitzonderlijk. Dat moet ook wel, anders houd je het niet vol.” Bas: “Toen we bekend waren van TMF en de Hitkrant, stond voor onszélf alles al in het teken van muziek maken en beter worden daarin. Alleen leek het aan de buitenkant anders, want in de Hitkrant ging het niet over je gitaar of muzikale helden. Toen Tim stopte, hadden we onze gitaar aan de wilgen kunnen hangen – tien mooie jaren, het kon niet gekker – maar we hadden juist de tegenovergestelde gedachte: we gaan nú pas onze gaafste plaat ooit maken.” Marcel: “We zijn bereid helemaal kapot te gaan voor de muziek, en dan is dit, waar we ons nu bevinden, een schitterend cadeau, een ‘bedankt voor het doorzetten’. En ja, je groeit, je krijgt haar onder je armen. Daarom klinkt de muziek ook niet meer zoals op de eerste plaat.”
Times Are Changing
Spike: “De meeste ideeën voor nummers ontstaan bij Marcel of mij, soms Paul Jan, en dan werken we dat met z’n allen uit. Een aantal van onze platen hebben we zelf geproduceerd, maar ik ben blij dat we uiteindelijk een producer hebben toegelaten, Niels Zuiderhoek. Kijk, Bas is super kundig in de studio – hij produceert ook andere bands – maar in DI-RECT zou hij dan wel op twee stoelen zitten. Het is heerlijk dat iemand die buiten de band staat voor ons beslist. Niels kan zeggen: ‘okee, drie vette ideeën, maar déze gaan we doen’. Dan hoef je daar niet over te strijden.” Marcel: “En een idee dat niet wordt gekozen, gaat niet verloren. We hebben genoeg nummers waar jaren eerder het zaadje voor is geplant.” Bas: “Als jullie dadelijk de show zien: die opent met een liedje dat al sinds een jamsessie van acht jaar geleden ‘in de marinade’ zat.”
Adrenaline
Gisteravond deed de band het eerste optreden van de tour, hier in dezelfde zaal, wat ook dezelfde show had kunnen zijn. Bas: “Maar we hebben vanmiddag de boel omgegooid: binnenstebuiten, achterstevoren, nummers erbij… omdat het nog niet helemaal naar onze zin werkte. De basis was gisteren de kortere set van het afgelopen festivalseizoen, aangevuld met een aantal andere songs. Op papier lijkt het dan alsof er geen speld tussen te krijgen is, maar vervolgens ben je zes liedjes onderweg en voelt een overgang naar een volgend nummer toch te langzaam. Dat heeft dan weer te maken met het tempo van het liedje ervoor. Eén ding toevoegen kan de flow van het hele verhaal verbreken.” Zanger Marcel: “Dat is overigens alleen maar onze eigen perceptie. Voor het publiek kun je het niet echt verkeerd doen: de crowd is superblij en hartelijk. Maar ‘you wanna give’ en dat kan pas als de flow voor jezelf klopt.”
Rollercoaster
Spike: “We hebben het nog niet over onze gear gehad!” Bas: “Gear. It’s a disease. Ik zeg altijd dat ik geen verzamelaar ben, maar voor deze tour heb ik toch weer heel mijn pedalboard vernieuwd.” Jamie: “Spike, hoeveel gitaren heb jij nou? Vijftig? Zoveel drumstokken heb ik niet eens.” Spike, na tien seconden de ruimte te hebben gevuld met zijn geschater: “Wij namen ooit een plaat op in ICP Studios in Brussel. Daar heb je een magazijn met honderden versterkers en duizenden pedaaltjes. Als een kind in een snoepwinkel was ik een week lang bezig om een gitaarsound te maken voor één song. En dan dacht ik: o ja, wat ga ik eigenlijk spelen? Intussen heb ik al jaren mijn vaste pedalenbak en twee versterkers uit de sixties.” Jamie: “Ik durf te zeggen, bij de soundcheck klonk het vandaag eindelijk zoals we allemaal willen.” Hij richt zich tot Spike en Bas: “Vraagje. Vroeger braken jullie teringveel snaren, nu niet meer. Is dat de snaren-evolutie?” Spike: “Kijk die oude beelden maar terug. Hakken, als gekken. En alleen maar power chords. Nu spelen we… gelaagder. Maar leuk dat je eens wat vraagt over de instrumenten.”
Hungry For Love
Het is 1999 als vader Dick besluit dat, hoe goed zijn drummende zoon ook kan meespelen met de ouwe rotten in het vak, hij beter een groepje kan vormen met getalenteerde leeftijdsgenoten. DI-RECT is geboren als Dick, via via, drie jongens vindt die tijdens hun eerste sessie de verwachtingen al overtreffen. Bas: “Op een gegeven moment heeft ‘Dickie’ ons meegenomen naar Rock Palace, destijds de grote muziekwinkel in Den Haag, en zei: ‘Jullie mogen op mijn kosten allemaal je droom-versterker, -gitaar, -drumstel enzovoort uitkiezen: alles wat je nodig hebt om, wat je doet, zo goed mogelijk te doen. Dat is mijn investering in jullie. Als de band ooit geld verdient, mogen jullie me terugbetalen.’” Spike buigt zich naar Jamie: “Dat was sick hè.” Bas: “Ik had een basversterker gekozen, die was zo hoog als ikzelf en stond naast mijn bed bij mijn ouders thuis, helemaal crazy. Maar binnen twee jaar kregen we al voet aan de grond en konden we de apparatuur tot de laatste euro terugbetalen. Ik speelde tot voor kort nog op de versterker-top van die set.”
All In Vain
De avond loopt op zijn einde. Marcel – de hoed af – is alleen op het podium en sleept in de lichtbundel een grote, ouderwets uitziende microfoon naar voren. Geconcentreerd het statief verstellend, kijkt hij fronsend opzij naar een man die nu voor de derde keer ‘Marcel’ brult. Aan de andere kant van de microfoon komt Spike staan met een akoestische gitaar. Marcel – gebogen hoofd, ogen dichtgeknepen, de handen wapperend rond zijn buik – zingt en schreeuwt vier minuten lang voor een muisstil Muziekcentrum. I’m in pieces, torn apart. How I know it is all my fault. Starving candles, dying light. Can somebody take me home? Na het slotakkoord zet Spike grijnzend zijn hand achter Marcels krullenbol en drukt hem tegen zijn borst. •
Van links naar rechts: Paul Jan Bakker, Jamie Westland, Marcel Veenendaal, Frans ‘Spike’ van Zoest en Bas van Wageningen in de Kuip, waar ze op 12, 13 en 14 juni 2025 hun 25-jarige jubileum vieren
Dit interview verscheen eerder in Bax Music Magazine 2024.
Marnix werkt sinds 2011 als copywriter bij Bax Music. Een typische all-rounder, maar met zijn ervaring op het gebied van onder meer toetsen, gitaar en zang, voelt hij zich in de categorie Muziekinstrumenten nog het meeste thuis.
Nog geen reactie...